„Świętojanki” jest to
święto związane z letnim przesileniem słońca, obchodzone w czasie najkrótszej nocy w roku.
Jest to święto ognia, wody, słońca i księżyca, urodzaju, płodności,
radości i miłości. Świętojanki w Małszewie rozpoczęły się od poszukiwania
kwiatu paproci. Kwiat ten według legendy, świecił
niezwykłym blaskiem i miał wskazywać drogę do ukrytych w ziemi skarbów, a temu,
kto go znalazł odsłonić wszystkie tajemnice i mądrości świata, zapewnić wielkie
bogactwo i szczęście. Dziewczęta szukały go więc, mając nadzieję, że przyniesie
im wielką miłość. Chłopcy liczyli, że kwiat da im bogactwo, które taką miłość
im zapewni. Następnie odbył się
edukacyjny pokaz ratowniczy Fundacji Autrimpus Szczytno. Ratownicy
medyczni udzielali pomocy medycznej osobom, które pozorowały wypadek z łódki i
zaczęły się topić. Akcja ratownicza oczywiście przebiegła pomyślnie i z
sukcesem, a na koniec wszystkim obserwatorom przedstawione zostały podstawowe
zasady bezpiecznego zachowania się nad akwenem wodnym. Świętojańskie swawole
otworzył taniec rusałek z wiankami, na co dzień członkiń grupy tanecznej CHOICE
z GOKu. Nadszedł czas na zabawę i konkurencje sportowe takie jak: przeciąganie
liny, bieg na nartach czy rzuty surowym jajkiem. Brali w nich udział zarówno
mieszkańcy, jak i przybyli turyści. W między czasie rozpoczęło się plecenie i
puszczanie na wodę wianków. Jest to najważniejszy obrzęd
dziewczęcy, który zachował się do naszych czasów. Dziewczęta na wydaniu powinny
wić wianki (symbol swego dziewictwa). Wianek rzuca się na wodę i bacznie
obserwuje w jaki sposób płynie. Jeżeli wyłowi je miły sercu chłopiec, jest to
wróżba najlepsza. Gorzej jednak, jeśli wianek zaplączę się w roślinach wodnych,
bo to oznacza, że jego właścicielka pozostanie w panieńskim stanie co najmniej
przez rok. Najgorszą wróżbą jest przewrócenie się lub zatonięcie wianka.
Oznacza to kłopoty miłosne i życiowe, nieodwzajemnioną miłość, staropanieństwo
lub smutek. Wianek, na którym zgasła świeczka, lub którego nikt nie wyłowił,
oznacza natomiast brak kandydatów na narzeczonych, a taki, który utknął w
sitowiu, zwiastuje niechcianą ciążę. Następnie rozpalono ognisko. Ogień był i jest niezwykle
ważnym symbolem obchodów świętojańskich. Kiedyś nie tylko palono ogniska, ale
także obchodzono z płonącymi pochodniami wokół pól, by odgonić złe uroki.
Kiedyś wokół ognisk tańczyły biało ubrane dziewczęta, przepasane bylicą,
czarodziejskim zielem o niezwykłej mocy i śpiewały pieśni miłosne. Wierzono, że
bylica, a także piołun, dziurawiec, mięta, ruta, biedrzeniec, czarny bez,
leszczyna – w noc św. Jana nabierają szczególnych, leczniczych i
czarodziejskich mocy. Przede wszystkim bylica, najważniejsze ziele
świętojańskie, miała płoszyć czarownice i odpędzać od domów wszelkie zło, czyli
przeciwdziałać czarom. Wieszano więc ją na drzwiach domów, obór i stajen,
noszono zaszytą w odzieży, wrzucano w świętojańskie ogniska. Przy
ognisku uczestnicy zabawy posilili się kiełbaskami natomiast zabawę muzyczną
poprowadził Bartosz Abramski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz